A Wy, jak byłyście małe, bałyście się burzy? Mnie właściwie ten lęk nigdy nie dotknął, lecz wyciągnął swe łapska po moją młodszą siostrę. Na szczęście, zanim chmury pokazały na co je naprawdę stać - ona usnęła. I mam wrażenie, że ja także odpłynęłam do krainy Morfeusza przed nastaniem apogeum wieczoru. Po prostu byłam bardzo zmęczona.
Ach, nie mówiłam Wam! Większość z Was zapewne słyszała o drożdżowej akcji zainicjowanej przez Anwen. Dla tych, co się nie orientują wstawiam linka: http://anwena.blogspot.com/2012/04/mega-krzem-poddaam-sie-i-reaktywacja.html
Akcja się już skończyła, drożdże mi zasmakowały, ale nie o tym a o najważniejszym, czyli przyroście moich włosów. Zgadniecie rybaszki ile moje kłaczki urosły? 4 cm! Jestem wniebowziętą, szczęśliwą posiadaczką 64 cm włosów :)
Ciągle trochę za krótkie, lecz jeszcze trochę i będzie 70, potem 80 cm... Haha, tak mam istnego hopla na punkcie włosów. A co z rybaszkami? Wolicie krótkie, czy może długie włosy?
Zapomniałabym. Podobała się Wam ciekawostka z ostatniej notki? Nie wiem, czy mam podawać kolejne^^ A zresztą, co mi tam.
Lubicie konie? W wielu mitologiach można się natknąć na konio-podobne stworzenia takie jak jednorożce, czy pegazy. Osobiście mnie bardziej zainteresowały mniej znane i bardziej niebezpieczne "patatajki" w tym wypadku kelpie.
Kelpie pochodzą z mitologii celtyckiej, lecz można było je spotkać także w krajach skandynawskich oraz słowiańskich, choć pod zmienioną nazwą. A propo - w naszym rodzimym folklorze nosił nazwę odmieńca.
Właściwą opowieść czas zacząć.
Wyobraźcie sobie, że jesteście nad jeziorem z przyjaciółmi. Nagle dostrzegacie pięknego konia brodzącego brzegiem plaży.Zauroczenie powoli zbliżacie się do niego, lecz o dziwo koń nie ucieka, wręcz lnie do Was. Sielanka, czyż nie? Rumak daje się głaskać, karmić, a w końcu nawet dosiąść. Grzecznie robi kilka kroków, lecz co się dzieje? Koń zrywa się do porywistego biegu w kierunku jeziora. chcecie go uspokoić, zeskoczyć z niego, lecz o dziwo stwierdzacie, że nie możecie się ruszyć! Kelpie wbiega do wody, a Wy rybaszki zostajecie pożarte przez niego pod wodą.
Smacznego. ;)
Sok z cytryny nie pomógł. ;/
OdpowiedzUsuńRobilam nim wczoraj..
Burze są świetne od zawsze byłam nimi zafascynowana ;)
OdpowiedzUsuńA co do mitologii-jest mi dobrze znana i cieszę się że inni tez mają takie zainteresowania ;)
przepraszam, że dopiero odpowiadam, poznaliśmy się przez stronkę interpals:p
OdpowiedzUsuńOhayo neechan!
OdpowiedzUsuńTak, to ja Dżo, która wreszcie postanowiła zebrać się do kupy i zerknąć na to, co Kiwoszka wypisuje ;-) Od razu mówię, że mnie ten pomysł z ot-tak-sobie-blogowaniem spodobał się od razu. Osobiście nie miałabym cierpliwości, czasu i głowy do pisania tak po prostu o wszystkim i o niczym... A może bym miała? Nie wiem, wolę się w to nie zagłębiać :-D Otóż moja filozofia "zdolna, ale leniwa" jeszcze mojej blond głowy nie opuściła.
W każdym razie co do notki, wiem co masz na myśli z tą burzą. W końcu ja też ją uwielbiam. O ile się nie mylę to właśnie wtedy błąkałam się z "szanownym sąsiadem z pod dziesiątki" po osiedlu i wróciłam do domu już nie jako Oribia vel. Dżo, tylko zwyczajny mop. Pech chciał, że akurat tego dnia postanowiłam wytuszować te przeklęte rzęsy!
No i znowu zaczęłam wodę lać... A co tam! Klawiatura w komputerze po części do tego służy!
PS: Co do filozofii życiowych, to dzisiaj przypomniałam sobie tę, którą namiętnie głosi majny kuzyn (wiesz który ^_^), a mianowicie: "legginsy, to nie spodnie, więc... zakryj dupę!"
Pozdrowionka ;-***